O gün gidişinle dondu içim,
Ne gözyaşı aktı,
Ne kelime çıktı dudaklarımdan.
Bir adam nasıl susarsa,
Öyle sustum işte.
Ama içimde bin haykırışla…
Bir kadının yokluğuyla…
Bir yastığın,
Bir ömrün boş kalan tarafıyla…

Sonra…
Sonra bir sigara yaktım.
Açtım eski kaseti.
Neşe Karaböcek’in sesi döküldü odama:
“Uğruna her şeyi göze aldım senin…”
Diyordu…
Ve ben,
Kendimi göze almıştım senin uğruna,
Kendimi feda etmiştim bile bile.

Ama sen,
Gitmeyi seçtin.
Bir yabancı gibi,
Bir misafir gibi çıktın hayatımdan.
Arkanı dönüp bakmadın bile.
Oysa ben…
Bakmanı bekledim.
“Bir ihtimal” dedim…Bir ihtimal.

Sana şiirler yazmıştım.
Bir tanesini bile okumadan gittin.
Yalnızlığıma bir selam bile bırakmadan…
Gidişin kibardı,
Ama içimi paramparça etti.

Gece oldu.
Odam buz gibi.
Yorganın altına girdiğimde bile ısınmadım.
Çünkü sen artık yoktun.
Ve sıcaklık,
Senin teninle birlikte gitmişti.

Yine sildim seni kalbimden dedim.
Sesim titredi.
Sildim derken ağladım.
Kendimi zor tuttum duvarlara vurmamak için.
Adını sayıklamadım bu sefer,
Yalnızca içimden geçirdim;
Senin bile duymayacağın kadar sessiz…
Ama Allah biliyordu,
Ben hâlâ seviyordum seni.

Neşe Karaböcek…
“Artık Sevmeyeceğim” dedi bir anda…
Ama ben içimden “Keşke…” dedim.
Keşke ben de sevmeyeceğim diyebilsem.
Ama hâlâ seni taşıyorum,
Beni terk eden o gözlerinle…
O gözlerinle yaşlanıyorum.

Sokaklar bile bana küs artık.
Adımlarımı tanımıyor kaldırımlar.
Sanki sensiz yürüme hakkım yokmuş gibi…
Seninle oturduğumuz o parkta
Şimdi başka bir adam,
Başka bir kadının elini tutuyor.
Ve ben,
Kıskanıyorum…
Çünkü biz de bir zamanlar öyleydik.

Kendi kendime konuşuyorum günlerdir.
Duvarlara anlatıyorum seni.
İçimde susturamadığım bir şarkı gibi…
Neşe Karaböcek;
“Niçin Baktın Bana Öyle?” diyor,
Ben hâlâ cevabını bulamıyorum.

Ve biliyor musun sevgili?
Ben artık sesi kısılmış bir,
Neşe Karaböcek şarkısıyım artık,
Çalmıyorlar beni…
Dinlemiyorlar…
Ama hep bir köşede dönüyorum,
Aynı acıyla,
Aynı yerden,
Aynı yara ile…

20 Haziran 2025
Libya Görev Grup Komutanlığı
Mitiga/LİBYA