Deli diyorlar bana…
Sokakta kendi kendine konuşuyor bu diyorlar.
Bir deftere bir şeyler yazıyor,
Sonra yırtıyor, sonra ağlıyor diyorlar.
Ama kimse bilmez…
O yazdıklarımda insan vardı,
O yırtık sayfalarda aşk saklıydı,
O gözyaşlarında dünyanın çürümüş yüzü vardı.

Ben mi deliyim?
Yoksa üç kuruşluk hesaplar uğruna
Vicdanını satan siz misiniz?
Ben mi deliyim?
Yoksa sevmeyi unutan kalabalıklar mı?

Ben birini sevdim…
Deli gibi sevdim belki.
Ama bir gram yalan katmadım o sevgiye.
Ben onun ardından konuşmadım.
Kimseye “o da şöyleydi” demedim.
Çünkü sevdim…
Sevmenin içindeki suskunluğu,
Kırılmayı, terk edilmeyi,
Ama hâlâ umut etmeyi…
Hepsini sevdim.

Sonra bir gün gitti…
Arkasına bakmadan.
Ben sokağın ortasında kaldım,
Elimde eski bir mendil,
Üstümde yırtık bir gömlek,
Ama içimde hâlâ onun adıyla atan bir kalp.
İşte o gün başladılar “deli” demeye bana.

Bir kadını unutmayan adamı
Bu çağ akıllı saymaz zaten.
Sizi bilmem ama ben,
Kalbime ihanet etmedim hiçbir gece.
Siz akıllıydınız da ne oldu?
Aynaya bakarken gözlerinizi kaçırıyorsunuz.
Ben kendi gözlerime bakabiliyorum hâlâ,
Çünkü kimseyi yalanla sevmedim ben.

İnsanlığı anlatmaya kalktım bir gün,
Bir bankta yan yana oturan iki çocuğa.
Biri aşk sandı sözlerimi,
Diğeri şiir.
Oysa ben sadece
Unuttukları insanı hatırlatmak istemiştim.

Deli diyorlar bana…
Çünkü cebimde para değil,
Hatıra taşıyorum.
Çünkü ben giyinip süslenmek yerine
Aynı kazağı onun kokusu çıkmasın diye yıllarca giymişim.
Çünkü ben,
Kaldırım kenarındaki kediye bile
Bir “sıcaklık” verecek kadar
İçimde kalmışım.

Ben deliysem,
Aşkı anlatan bütün şairler de deliydi.
Ben deliysem,
Gece yarısı dua eden bir çocuğun iç sesi de
Deli olmalıydı.

Ama siz…
Siz kendinize bile yabancı kaldınız.
Her gün aynaya bakıp
Kendinize “ben iyiyim” yalanını ezberliyorsunuz.
Ben kendime her gün “kırıldım” diyorum.
Ama hâlâ içimde bir insan saklıyorum.

Biliyor musunuz,
O kadın bana “Sen çok fazlasın” demişti.
“Seninle yaşanmaz, sen yaşanırsın.”
Sonra gitti.
Ben kaldım.
Ve insanlar o günden beri bana “deli” diyor.

Bırakın desinler…
Ben bir daha sevsem,
Yine delice severim.
Yine gözümden değil, kalbimden bakarım.
Ve gerekirse,
Yine bir kadının gidişiyle yıkılırım.
Ama bu kez…
O yıkıntının altından yine şiir çıkarırım.

Ben deliysem eğer,
Bu dünya çok akıllı olmuş.
Ama ben akıllı olmayı hiç istemedim.

Çünkü bu çağda akıllı olmak
Yüzsüz olmak,
Çıkarcı olmak,
Sevdiğini bile unutmak demek.

Ben unutmam.
Ben affetmem.
Ama en çok da
Ben vazgeçmem.

15 Haziran 2025
Libya Görev Grup Komutanlığı
Mitiga/LİBYA