Ne zaman büyüdüm de unuttum,
Çamurlu ellerimdeki masumiyeti?
Sokak lambaları altında oynarken,
Bilmezdim; karanlık, yalnızlık demekmiş.
O zamanlar akşam ezanı dönüş saatiydi,
Şimdi ise en çok acının çöktüğü vakit…

Eskiden aşkı çizgi filmlerde bilirdim;
Bir prenses, bir kahraman olurdu hep.
Şimdi gözlerim doluyor her gece,
Çünkü kahramanlar da terk ediyor artık…

Saklambaç oynarken,
Kimse arkamdan konuşmazdı.
Şimdi herkes gülümsüyor,
Ama içlerinde gizli hançerler var.
O zamanlar oyuncaklar kırılırdı;
Şimdi ise kalpler…

Çocukken gözlerimden düşen yaş,
Bir topun peşinden koşarken kururdu.
Şimdi bir fotoğrafa bakmak bile,
Boğazıma düğüm, gözlerime yangın gibi…

Hiç büyümek istememiştim.
Çünkü büyümek;
Dost sanıp sırtından vurulmak demekmiş.
Çünkü büyümek;
Sarılıp uyuduğun kişiden,
Bir gün vedasızca soğumak demekmiş.
Çünkü büyümek;
Herkesin gidebileceğini kabullenmekmiş.

Çocukken annemin sesi,
Bütün korkularımı sustururdu.
Şimdi ise geceleri,
Kendi iç sesimle savaşmak zorundayım.
O zamanlar düşmek dizimi acıtırdı,
Şimdi ayağa kalkmak yüreğimi…

Çocukken ağlardım dizim kanayınca,
Şimdi içim kanıyor ama susuyorum.
Çünkü öğrendim:
Büyüyünce ağlamak bile,
Lüksmüş bazılarına göre…

Bir mendille silinirdi çocukken gözyaşım,
Şimdi yıllardır kurumamış bir ıslaklık var içimde.
Ne bir el uzanıyor artık,
Ne de bir omuz oluyor yaslanacak…

İhanetin ne olduğunu bilmezdim.
Oyuncağımı biri alırsa ağlardım sadece.
Şimdi hayatımdan çaldılar,
Kalbimi ezip geçtiler…
Ve ben yine sustum.
Çünkü çocukluğum gibi,
Masum değil artık dünya.

Ben hep çocuk kalmak isterdim.
Ne aşkı öğrenmek isterdim,
Ne yalanı, ne vedayı,
Ne de “bir gün her şey geçer” yalanını duymak…

Büyüdüm.
Ama içimde hâlâ o küçük çocuk var;
Bir köşeye çekilmiş, dizlerini karnına çekmiş,
Ve sessizce haykırıyor:
“Beni neden büyüttünüz?..”

Hâlâ eski bisikletimin,
Sele altındaki çizikleri özlüyorum.
Çamura saplanan ayakkabımı,
Çikolatayla avunan kalbimi,
Ve hiçbir şey bilmediğim o saf, tertemiz günleri…

Çünkü o zamanlar yalan yoktu,
İhanet bilinmezdi,
Bir çiçeği kopardığında bile üzülürdü insan…
Şimdi ise insanlar birbirini koparıyor,
Hiçbir şey olmamış gibi,
Devam ediyor hayatlarına…

Keşke büyümek yerine
Bir salıncağın ucunda donsaydı zaman.
Bir sokak lambasının sarı ışığında
Hep çocuk kalsaydık seninle…

19 Haziran 2025
Libya Görev Grup Komutanlığı
Mitiga/LİBYA