Bir görmek, bir konuşabilmek vardı
Haz katandı yüzdeki bir tebessüm
Anlamlıydı zaman, mekânsa değerli
Hayat dediğin de dümensiz bir gemi.

Günün selası okunur kuytu gecede
Her sabah bir müjdedir kıymet bilene
Mesele geceye ışık olmak, katmak umudu
Hayatın sınırlarında sevgiydi çizen hududu.

Hangi adanmış ki döndü yolundan zorda
Üstelik hor da görüldüler bu uğurda
Bir başka aktı onlarla dere, çay, ırmak
Rüzgâr bir başka verdi ivmeyi hey Hak
Ana nasıl da nakşedildi ölümsüzce söz
Güzeleydi kulakta yön, gülümserdi göz
Ve kalpler paydaştılar biteviye zamanda...

Onca zenginliği yeşilin, göğün de mavisi
Ne de anlamsız kaldılar bugün, neydi eksiği
Oysa çölde dahi yeşeren ağaç, açan çiçektir
Bize yansıyan ulvi gerçeklerin neydi kökündeki
İçlerini bizle, içlerini derince de hislerle besleyen
Takvimlere, beldelere hükmünü de geçirendi.

Şimdi en afilileri vermiyor hazzını eşyanın
Tertemiz de aksa çaylar, bir ağıt var gerisinde
Yitirmemek üzere bağlanmıştı asildi duygular
Vurdu yüzümüze yüzümüze acıydı gerçek
Hayatı renkli kılandı insanlarla ve mekânlar.

Bir derinliktir ki bu benzersiz hissiyat
İşte odur bizi insan kılan omurga, kanat
Tüketsek kalem olsun diye tüm ormanı
Mürekkebi olsa deryalar yine kifayetsiz
Sevgiden bir haberdarsak nefes gereksiz.

Varsa içinde sevgiye dair izler bizdende
Bulur anlamını ömür dediğin, bu fani yerde
Elbet bir gün gelir verilen mühlet de biter
Bitimi olmayanlardır anılarda kalanlar
Zamana ve mekâna kimdi anlamı katanlar?
İçine insanı koyup sevgiyle yoğuranlar
İşte gerçek olan budur yok bir başkası
Sevgiler ölümsüz, inanın ebedin de parçası....

Oğuzhan KÜLTE