12
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1735
Okunma
kar bakışlı bir şövalyeydim bilinmezde
bilinmezimde yeşiller salınırdı rüzgardan
bir gün çıktım yola yeniden
tek amacımdı o değirmeni yenmek
önlerine geldiğimde çılgınca savurdu kahkahalarını
yine mi savaşacağız dedi taa yukarılardan
gülümsedim evet derken
ama dedi yenileceksin
boşver dedim sakince
yalnız bir şeyi unutma
bu hayatta seni savaşmaya layık gören tek kişiyim ben
düşünceli kaldı bir süre değirmen
savaşın sonunda beceremedik ikimiz de yenilmeyi
rüzgara kafa tuttuk
yine de savrulduk sonunda
ve asırların şövalyesiyle
o boyun eğmez değirmen
ağlaştık yalnızlığın koynunda...
Cevap Yaz