susuyorum
kentin ıslaklığında yitmiş her söz
kendine acımış bir minneti büyüttü
bu kahrolası akşamda
yorgundu ruh iklimleri
bana verdiğin anlar
anlamlar
açıldıkça göğüs kafesimde
adının isyanı
teslimiyetin için kavgamdı

yalnızlık cinayettir
ama sen değilsin katilim

gittiğine inandırdığım ellerim
bittiğine inandıramadığım kendimi boğar
sureti sende kalan aşk’ın
aslı bende doğar
yüzünün solduğu acıyla geçtiğim her sokak
kuytulukta kalmış intiharımı ağırlıyor
tartılsam ağırlığımca
içimdeki sesin eksilir
eksildikçe düşüyorum cinnetine
adının cinneti
öpüşlerin için kavgamdı

yalnızlık cinayettir
ama sen değilsin katilim

kamçılanmış bir dilde
dualar peşrev sanatında
burkulmuş inanç
kabir azabında hu çekiyor
sen diye çekiliyor
içimde ki tanrı kendi yalnızlığına
yalnızlık ona mahsus ya
mahsuscuktan diyor ruhuma
küçük bir çocuğu kandırır gibi
aldanma sen bana
adının duası
günahların için kavgamdı

yalnızlık cinayettir
ama sen değilsin katilim

alicengizoyunu
(…katlim için sıraya girenlere bir söz verdim…ama sana sadece aşk’ı verdim…)