Ey sessizlik! Ey gecenin siyah örtüsü,
Hangi cümle anlatır bu iç yangısını?
Yüreğimde bir kor, adını mırıldanır,
Ama sen, her çağrıda uzaklaşır, kaybolursun.

Geceler sükût, yıldızlar birer lânet,
Zaman unutur bizi, kırılmış bir saat.
Bir rüyanın eşiğinde beklerim seni,
Ama rüya da bilmez vuslatın tarifini.

Bıraktığın gölge bile yetmez, inan,
Bu gönül, bir hayal peşinde viran.
Dağlar aşılır mı, yollar biter mi,
Sen olmadıktan sonra bu keder diner mi?

Ey kader! Ey zalim yazgının eli,
Neden tutmaz beni, neden iter derine?
Bir aşkın ağırlığı mı yıkar insanı,
Yoksa sevdiği için savaşmamak mı?

Suskun bir çığlık, işte benim hikâyem,
Her nefes, adını taşır kalbimden.
Ama yürek, cesaretsiz bir kürek misali,
Derinliklere inemez, korkar yarasından.

Sonunda yokluğunda nefes alır gibi yaparım,
Ama her adımımda biraz daha eksilirim.
Bu keder, bu isyan, sonsuz bir döngü,
Ve sen, vuslatın imkânsız bir düşü.