Biliyor musun,
Ayrılıklar senin sandığın gibi olmaz her zaman.
Bazen bir tren kalkar
Ama biz el sallamayız ardından.
Öylece bakarız
Sustuğumuz yerden.

O gecede İstanbul boğulmuştu yağmurdan.
Karanlık, mürekkep gibi sızıyordu boğaza.
Bir meyhane camından bakıyordum sana.
Dalgın bir sokak lambası altında,
Dağılmıştı saçların ve
içimde susturduğum dize.

Bir sigaraya uzanmıştın yavaşça.
Parmak uçların cama değdiğinde
Gökyüzü kırılmıştı içimde.
Ben bir kelime arıyordum,
Ne şiir ne suskunluktu aradığım.
Sadece seni anlatmayan bir sözcüktü.
Çünkü her sözcük ,seni çağırıyordu,
Çoğu cümle de , reddediyordu seni unutmayı..

Şimdi ne zaman gökyüzü kirlense
Ben bir şiirden düşüyorum
Adı sende unutulmuş bir ayrılık oluyor.
Biliyorum,
her ayrılık biraz suç ortaklığıdır.
O yüzden kimse kimsenin arkasından el sallamaz artık.
Yalnızca zaman geçer
Biz sadece susarız.
Ve suskunluk, en ağır tanıktır aşka.