Geçti artık, yalnız birkaç parçada ararım seni.
Bir daha karşıma çıkma. Yoksa o gözler sürgün eder beni.
Şikayetçi de olmam aslında. Sancında ararım yareni.
Anladım radyoyu açınca yeniden, sevgiliyi gerçek edeni.

Sen değilsin, düşüncende yaşamaktı güzel olan.
Senin hayalini düşlemekti, insanı var eden yoktan.
Mevla’m yaratmak istedi sanki ansızın, bir tanrıçayı nurdan.
Bu yaratılış durdu evvela, sonra gözleri fark ettik yardan.

Melekler kalksa da, önünde secde dursa!
Sözcüklerden güzelliğine anlam aransa!
Bu Yaradan dahi yarattığına hayran olsa;
Canana canlardan bir siper yapılsa!

Yarin bakmadığı gözleri, çıkarır beni özden.
Hiç aşka mesaj çıkar mı, onun olmayan gözden?
Kalbim bir anda soğur, aşk yerine gelen közden.
Fıtratta bu varsa, aşkı var edemezsin tözden.

Yaradan yarattı kulunu varlığı var etmek için.
Etrafına serdi cihanı, kendini buldurmak için.
Fakat bulamadı insanoğlu, karşı durdu Tanrısına.
Tanrı aşkı yarattı. Varlığı inandırmak için.

Neden varsın sevgilim, hiç düşündün mü?
Neden güzel olasın ki bu kadar?
Ey kömür gözlüm, hiç kendini gördün mü?
Aşkı anlatmalısın, ruhundaki güzellik kadar.

Binbir çeşit mahlukat sevgiye muhtaç yaşar cihanda.
Hayatta sevgi önemli değil, gerçek sevda Yaradan katında.
Dert ile kederdir, insanı insan eden uçsuz bucaksız kâinatta.
Aşka verilmiş bir beden olamaz, aşkı arama fani dünyada.

Senin caziben kör edici lakin farazi artık fikriyatta.
Mahlukların değeri gözlerinde değil, gözlerin varlıklarında.
Çünkü Tanrı yarattı onları. Fanilikten eser olmayan fıtratında.
Yine de güzelsin sevgilim, buluşmamız olacak Yaradan katında.