I.

Hey sen, ne arıyorsun bu sarp ve ıssız geçitte
Hermes bile susar bu meşum ve yitik vakitte,
Persephone dönmektedir toprağın kadim sinesine
Mükedder ve sessizdir artık Orpheus’un liri
Hazan geldi, yapraklarıyla ömrü gömer derine.
Her soluk, zamanın hasta sayıklamalarıdır şu an
Ve insan, elemler mermerinde kanayan bir izdir inan


II.

Hatırladın mı o dar ve sarp köprüyü, düşüyor insanlar
Karanlık sisler içinde bir Dionysos sarhoşluğu var,
Boşalmış kadehlerde yitirilmiş sonsuzluk yankıları
Kama’nın gözyaşlarıyla örülmüştür hep fani aşklar,
Bulutlardan Etrüsk tanrıları yarı açık gözleriyle bakar
Ölüler ülkesi Ay’da duyulmuyor artık Diana’nın sözleri
Puslu bir mabette tütsüdür yaslı ruhum, süzülüyor izleri


III.

Dekadan zaman, Satürn’ün dişleriyle çiğnenmiş,
Eskimiş ve yorgun yıllar, birer tanrı ölüsü gibi düşer.
İnsan, Prometheus’tan kalan yorgun küldür elenmiş,
Tasvirsiz bir kıvılcım olur sonsuzluk yolunda parlar ve söner.
Yalan ve fersude hayat bu, Tantalos’un beyhude gayreti,
Bütün gidişler bir dönüştür, idrakin fevkinde, işte insanın acziyeti


IV.

İhtiras ve sevdayla yanar Delphi’nin yorgun taşları,
Anlık bir enstantanedir yiter gider tanrıların başları
Fani sevgiler, Nemesis’in amansız hasmıdır mağluptur zamana,
Sonunda yetişir ölüm, Thanatos’un usul adımlarında mekana
Ama ben, kırık bir sunağın başındayım ağlıyorum
Dualarımı yalnızlığa sarıp göklere bırakıyorum


V.

Poseidon bile gezmez oldu gayrı denizlerde,
Zira tufan çoktan bitmiştir bu yaşlı gözlerde.
Her gece Hades’in bahçesinden geçerim,
Gölge gölge söner içimdeki ihtişam sezerim.
Bir yanılsamadır bu hayat, sonsuzluk ise kesif bir sis,
Artık işlevi kalmadı buralarda kenardadır İblis


VI.

İşte ben, kendi çarmıhımı omzumda taşıyorum
Ve sonsuzluk, ufukta suskun evrenlerdir bakıyorum
Zamanın sarkacında hep silinir yazgılar ve bedenler,
Geriye kalan yalnızca bir anın ağıdır, görünür hep gidenler
Sonbahar gelir, tüm tanrılar susar, maveradan yağar emirler
Köhne dünya, ölü bir şairin mezarı kadar soğuktur bilirler