Ne savaşlar gördüm, ne yenilgiler tattım,
Hayat, bana en sert tokadını attı her defasında.
Dizlerim kanadı düşüp kalkmaktan,
Ama hiç vazgeçmedim, hep yürüdüm yollarımda.
Bir rüzgâr esti, bazen savurdu beni,
Bazen bir dağ gibi dikildim karşısında.
Düşsem de kalksam da,
Hep o içimdeki küçük çocuk çekti kolumdan.
Düşlerin kıyısında yaşadım, gerçeklerin sertliğinde,
Her an bir umut aradım, kaybolduğum sokaklarda.
Bir yandan koca bir adam oldum,
Bir yandan hep küçük bir çocuk kaldım içimde.
Her yara izimde bir hikâye saklı,
Ama o çocuk hep güldü bana,
Gözlerimin içinde saklanan bir ışık gibi.
O ışık, yolumu bulmama yardım etti,
O karanlık zamanlarda bile.
Yaşadım, tattım acıyı, tattım sevinci,
Ama her zaman bir şey eksikti,
Bir şey yarımdı, ama belki de öyle olması gerekiyordu.
Çünkü eksik olan, yaşadığım her şeyin anlamıydı.
Hayat, bana ne öğretirse öğretsin,
İçimdeki çocuk hep inanmayı bildi.
Bir hayale, bir düşe, bir masala,
Gerçekler ne kadar ağır olsa da, o hep hafif kaldı.
Şimdi yaş aldım, yoruldum,
Ama o çocuk hala orada,
Bir köşede sessizce bekliyor,
Bana "Hadi kalk, devam et," diyor.
Ona bakıyorum, yılların izleriyle dolu yüzümde,
Ve gülümsüyorum yorgun bir tebessümle.
"Teşekkür ederim," diyorum ona,
"Sen olmasaydın, bu kadarını bile yapamazdım."
Dünyayı sırtımda taşıdım belki de,
Ama sen hep omzumda bir rüzgâr gibi estin.
Seninle içimdeki bütün ağırlıklar hafifledi,
Ve hayata bir kez daha çocukça bakabildim.
Sana minnettarım, içimdeki küçük çocuk,
Beni bırakmadığın için,
Yeniden başlayabilmemi sağladığın için.
Her adımımda seninle yürüdüm aslında,
Her hatamda seninle öğrendim.
Biraz kırık, biraz eksik, ama hep seninle tam oldum.
Ve biliyorum, bu yorgun adamın içinde,
Hep senin gülüşün yankılanacak.
Sen var oldukça,
Hayat bana bir tokat daha atsa da,
Ben yine kalkarım, yine yürürüm yolları