3
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1027
Okunma
Ömrümü dilim dilim doğradı hayat
Elinde aşk denen o keskin bıçağıyla
Hangi kentte konaklayıp
Soluklandıysa ruhum
Bileyi taşına döndü
O kentin tüm yolları.
Kızıl konuşurdum ben
Şimdi mavi susuyorum,
Rengi solmuş soluğumun
Sesime küsüyorum
Birikiyor içimde aşklarımın zılgıtı
Yüzünün sehpasında
Kalbimi asıyorum.
Yele teslim gazel gibi
Dagılıyor yazık ömrüm,
Islak kentlere sevdalı
Kül halinden bîhaber,
Nereye düşerse kalbim
Ben peşinden gidiyorum.
Yalnızlığın körlüğünden
Olsa gerek diyorum,
Geçtiğim her patikayı
Bulvar zannediyorum.
Sen yansan dumanı beni boğardı
Ben yandım dumanım sende boğuldu.
Uslanmadın gitti göçebe kalbim,
Hangi aşkın yaylasına kurduysan çadırını
İçinin yangınına bir yudum su içmeden
Konukluğun yük oldu,
Kovuldun çok geçmeden.
Barış Çelimli
Cevap Yaz