Dedemin devrinde kem "kerih iş" miş
Nazikmiş insanlar nezihmiş kelam
Belli ki değerler, devran değişmiş
Kalp kırmak meziyet olmuş vesselam


Kaleme, heceye bulaştıkça kir
Nasıl üzülmesin, sussun bu fakir
Ölenin ardından hakaret, tahkir
Arsızın diline balmış vesselam


İnsanmış -anladım- insanın kurdu
Kırığa çıkıyor her düşün ardı
Bitkin bedenlerde muhabbet yurdu
Kin, öfke, nefretle dolmuş vesselam


Nisyana dalıp da bozunca ahtı
Değişmiş yüce bir davanın bahtı
Aslansız âlemde krallık tahtı
Çelimsiz çakala kalmış vesselam


Ahsen-i takvimdir; yok insin eşi
Hakk’ın rızasına uymalı işi...
Îmandan nasibi olmayan kişi
İblise köleymiş, kulmuş vesselam


Nemrutlar, Lehepler ve diğerleri
Hatırla, ne idi tek hünerleri?
Esen yele kaldı şimdi yerleri
Azan, belasını bulmuş vesselam


Meziyet olsaydı yalan ve riya
Umudun gölüne çalardım maya
Sükûtu seçsem de hakikat bu ya
Bu dünya vahasız çölmüş vesselam


Ne yeis sayılsın ne suizanlık
Gördüğüm kördüğüm; manzara anlık
Gönüller yaralı, kalpler karanlık
Merhamet, insanlık... ölmüş vesselam


Mecit Aktürk