HAYATIN GÖLGESİ

Hüzünlerim ve ben evdeyiz,
biz hep böyle tek başımıza.
Camların ardında sessizlik,
perdeleri aralar rüzgar
keşkelerle büyür gürültülü
içimdeki boşluk.
Yalnızlık caddesinde bir yangın gibi ,
kör karanlıklarda tek başıma avare avare dolaşıyorum.

Sokak lambaları titrer sesimden utanır.
Beni izler gölgelerden biri sessizce.
Gözlerim doldu taştı yağmur gibi damlalar düşüyor,
şehrimin üzerine.
Diz çöktü gülüşlerim,
küfürlerimle döllenip
düşüyor şiirlerimdeki isyan yanaklarıma.
Bir sana yanarım ,
bir de sessizce kaderimize ağlarım.
Ellerimde sönmüş umutlar,
dizlerimde derman çare kalmadı.
Gözlerin de gördüğün benim,
senin vicdan azabınım,
yitik bir son bıraktın..!

Bırak bırak beni kaderimle,
tek başıma yol alayım.
Kırık taşlar döşerim geçmişe
ait,
bu günümden umutsuzum mutsuzum.
Her adımımda bir darbe yüreğime saplanır.
Hüzünlerim ve ben yalnızlığın sarhoşuyuz.

Rüzgar dokunur yüzüme,
savurur uzaklara acıtır da geçer.
Bir kapı ardında kalan sesim,
çığlıklarımı duyan yok. Hayallerim yıkık kime koşsam,
kimden kaçsam hep aynı girdap içindeyim.
Ben ve sokaklar, hüzünlerimle dolu bir masal.

Dediler ki güvenme o ateşe atmaz kendini,
alevlerle dans etmez dayanamaz.
Ben dinlemedim ya.
Şimdi kalbim parçalanmış, ruhumda bir yara.
Astım bulutların teline sevdalarımı, tek kişilik ordunun tek neferiyim artık.
Hüzünlerim sancılı kelimeler doğuruyor,
şu çiya"nın (dağ) Kuru dalları kırılırsa kırılsın,
senin yanında kimse durmaz.
İçimin iç sesi ölmüş gibiyim, içimde kaldı tüm umutlar.
Sessiz bir öfke öfke var
içimde,
boğar beni maziden gelen anılar...!

Emel Abokan
03.05.2025
07:19