Umutlarım batarken, bir bir okyanusun derin maviliklerine,
Sevgiyi tanımıştı körpe yüreğim…
Seninle birlikte, yar…
Ellerimden tutup çekmiştin beni,
Sevda şehrinin semalarına…

Eylemler yarattın sen düşlerimde,
Bir akşam sonu…
Yılların beslediği sevdamızı
Kimseler yıkamazdı, hani?

Bir binanın tepesinden atacakken kendimi,
Aklıma geldin.
Kendime değil de…
Kalbimde yaşattığım sana kıyamadım, işte.

Sol yanımda bir sızı var,
Yüreğim kanıyor… damla damla.
Hasretin volkan olmuş,
Yakıyor bedenimi… eritiyor,
Anlasana…

Ben seninle sevdim bu hayatı…
Sensiz yaşanılmıyor ki, be!

Gözlerinde kaybolmayı düşlerdim,
Saçlarına dokunabilmeyi…
Haykırmak gelirdi içimden bir an,
Sana…
Seni ne çok sevdiğimi!

Ama…
Bir korku kaplardı işte o an içimi.
Ya kızarsan?

Yelken indirmiş bir gemi gibi
Kaybolurdum hüzün deryalarında.
Sen hiç bir zaman bilmeyeceksin…
Ama ben seni çok sevdim.

Suskunluğumun bir sebebi vardı,
Sen farkında olmasan bile.
Gün boyu gözlerim seni arardı
Baktığım her yerde…
Gülüşlerinde kaybederdim kendimi
Hayattan koparcasına.

Nefret duyardım kendimden,
Sana yakışmadığım için.
Taşıyamazdı sevdanı bu yürek…
Zaten… sevmek kim, ben kim?

Gönlümde açılan beyaz sayfalar
Karardı şimdilerde.
Öylesine yorgun ki umutlarım,
Öylesine kırgın duygularım…

Herkes sevginin mutluluğunu yaşarken,
Neden ben acı çekiyorum?
Doğduğumdan beri ağlayan kaderim
Neden bir gün olsun gülmüyor?

Fakir olmayı, garip olmayı
Ben mi istedim?
Ben mi yazdım kaderimi?..