Ne çok şiir şair, ne çok derin...

Şiir, doğumdan varoluşun en derin çatlaklarına uzanan; zamanın iz bırakmadığı, kalbin kadim yaralarıyla örülü bir iç yolculuğun yankısı gibi. "Musa'nın asası" ile ikiye yarılan kalp, aşkın ve acının birbiriyle örtüşen yüzlerini sorgularken, insanın hem yara hem de kabuk olabileceğini hatırlatıyor. Zamanın suskunluğunda özlem, dikenlerini unutturarak başka bir boyuta taşıyor. Buluttan atlar, kadim kavimlerin duasıyla göğü arşınlarken; sevgilinin yoklukla varlık arasındaki saf hali, Yusuf ve Züleyha metaforlarıyla içsel bir derinliğe bürünüyor. Her mısrada aşkın yangını, kalbin suskun çığlığı gibi dokunuyor okuyana. Gerçekten çok etkileyici ve güçlü bir şiir olmuş; duygusu, imgeleri ve derinliğiyle uzun süre zihinde yankı bırakıyor.

Kalemine sağlık vesselam.