Çocukken açtım, üşüdüm her gece,
Bir tas çorba içmek istedim gönlümce.
Ayakkabım delikti, yollarım çamur,
Garibanlık kaderdi, içime yağdı yağmur.

Sonra geldin. Dünyam döndü birden,
Bir gülüşünle sığındım kalbinden.
Ben sana tutundum, gözlerin göğe benzer,
Bu garip çocuk, sana âşıkmış, meğer.

Annem derdi, “Onu sevme, çok yanarsın,”
Ben inat ettim, gözlerinde kaldım.
Bir lokma ekmeği bölüyordu kadın,
Oysa ben onda bölündüm adım adım.

Sevme dedi, haklıymış meğer,
Evimizde sevgisizlik doluydu ve keder.
Ömrümü çaldın hain kader,
Giden yıllarım, giden yıllarım oldu.

Anam haklıymış, bir gün döndüm yuvaya,
Yağmur vardı, açtım ellerimi semaya.
Duysun diye yalvarırım Allah’a,
Al canımı da artık kurtulayım.

Bir elin bendeydi, bir gözün dışarıda.
Artık evimde kalmadı sığınacak dalımda.
Sen de gittin... Anam da gitti aslında,
Elveda. Ne beni bıraktın, ne de içimdeki seni.