f(x) = sin(x) + ln(x² + 1)
Yani:

Denklemin ilk kurulduğu anda doğmuştum kendime
Uyanışım, değerleri bulmak içindi
Eşitliğin her iki yanında benim yaşama kattığım anlamlar vardı
Kah içine düşüp yüklediğim değerler
Kah dışına çıkıp bulmaya çalıştığım çözümler

Kendimi bulduğum yerde yitiriyorum gerçeklik algımı
Ve f(x) ile bilinmezliğimden çıkıyorum sana
Hangi davranışıma bir karakter atasam, o seninle büyüyordu
Yaşam eğrisinin bir en üstüne çıkıyor bir sıfır noktasına iniyordum
Biliyordum ki bu değerler hiç bir zaman eksiye düşmeyecek
Çünkü eşitliğin diğer yanı SEN’din
Bu yakası da tamamlanıp sana gelmeye çalışan BEN

f(x) = sin(x) + ln(x² + 1) içinde bir aşağı bir yukarı gidip geliyorduk
Sen her zaman +1 oluyordun
Ben SİNE’sinde X’e değer bulmaya çalışan
Sen, IN’iyordun yüreğime
Ben seni tutmaya çalışan x’in değerini büyütmeye çalışan
Velhasıl sevgili
Eşitliğin diğer tarafında sen olduğun müddetçe
Ben hep o denklemi sana eşitlemeye çalışan
Bir garip sayılar kümesi olacağım bu sevgide...