6
Yorum
52
Beğeni
0,0
Puan
662
Okunma
korkuyoruz tepeden tırnağa ve üstelik bunu kimseye söylemiyoruz
mevsimler geçerken
o gitgide büyüyen karadelik bir ışık daha yutarken
büyürken saksıda yalnızlık
nadaslanırken uhdelerimiz
bahar adını yeniden öğrenir
ve biz, eskiyen rüzgârların savurduğu dualara tutunurken
sesimizin yankısını unutuyor, unutuyor ve—
gökyüzüne bakmayı hatırlıyoruz birden
un ufak, eksik, yamalı bir umut gibi
sokak lambalarıyla göz göze gelmiş bir çocuk gibi
bir şeyler söylemek isterken suskun bir ağaç gibi
yürüyoruz sonra, ayaklarımız—
bilmiyor mu toprağın hala sıcak olduğunu
ya da üşüyor mu içimiz,
bunu sormaya cesaretimiz var mı?
ve günler, ve yollar, ve düşler
bir adımla başlıyor ama tamamlanmıyor
hani bir şarkıyı ezberden söylerken
son notada boğazımıza düğümlenen o kelime var ya
işte öyle kalıyor—
tamamlanmamış, eksik, ama içinde bir bahar fısıltısı taşıyan
Cevap Yaz