Hülya idi ne gerçek, ne yalan,
Adına sevmek dediler.
Rüzgar idi ne durgun, ne hoyrat,
Adına sevmek dediler.
Bir avuç toprak sinesine basmadı matemi,
Öldürüp yaşatanın adına,
Sevmek dediler.

Ateş idi ne sıcak, ne kor,
Adına sevmek dediler.
Su idi ne duru, ne çamur,
Adına sevmek dediler.
Gözyaşıyla sulanan fidan vermedi meyve,
Ağlatıp güldürenin adına,
Sevmek dediler.

Gece idi ne karanlık, ne aydın,
Adına sevmek dediler.
Gündüz idi ne yakın, ne ırak,
Adına sevmek dediler.
Yüreğe düşen hasret, derman bulmadı derde,
Uzaklaştırıp yaklaştıranın adına,
Sevmek dediler.

Söz idi ne tatlı, ne zehir,
Adına sevmek dediler.
Sessizlik idi ne fısıltı, ne çığlık,
Adına sevmek dediler.
Dile gelmeyen sitem, boğazda düğüm kaldı,
Konuşturup susturanın adına,
Sevmek dediler.

Umut idi ne var, ne yok,
Adına sevmek dediler.
Keder idi ne ağır, ne hafif,
Adına sevmek dediler.
Yarına dair düşler, dünde kaldı çaresiz,
Bekletip tüketenin adına,
Sevmek dediler.