Bu kalp neyle sınandıysa,
En çok aşkınla yandı.
Gecenin alnına düştü gölgem,
Yıldız söndü, ay sustu…
Karanlıkla kavrulduğum anda
Işığım da yandı.

Ey rahmetin en keskin rüzgârı,
Ben bir küle döndüm sesin uğruna.
Taşlarda yürüdüm,
İzimle acı soludu toprak,
Nereme bastıysam
Orada dağlar yandı.

Kendimi unuttum bir “sen” için,
Adını zikretmekle
Dilim de yandı,
Dua da yandı.

Her secde bir yangına secdeydi.
Avuçlarımda dökülen sabır
Sana ulaşmak içindi.
Ve ben o yolda yürürken
Gölgem de düştü,
Ardım sıra yürüyen
İnancım da yandı.

Bir gül kokladım,
Kokusunda senin ismin vardı.
Ellerimi çektim kainattan,
Dokunduğum her şey sendi.
Dünyayı bırakınca
Gönlüm de yandı.

Ey vuslatı geciken seher,
Korkma bu yangından!
Ben yandıkça yaklaştım sana.
Ne aşkımdan dönmek isterim
Ne külden doğmaktan...
Çünkü ben sana
Yanarak geldim.

N.D