Bilinir mi her hikâyenin sonu, bir muamma
Biteviye güzelliklerle uzanmak vardı yarına
Nedendir kırılganlığı uhreviyete giden yolun
Bu yüzden bağlanır kalır elin, ayağın, kolun.

Bir değil bin kez de verilse fırsat ne çare
Bulup bulup da yitirmek değil mi bu özünde
Varlıkla yokluk arasında uzanan bir enginlik
Say ki dün yokmuş gibi, yarınsa bilinmezlik.

Anı yaşama ihtimali var elde, yoksa ziyandayız.
Belki bir gerçekliğin içinde yahut bir rüyadayız
Her gecenin sonunda gündüze açılır gün
Ve her geçen saniye kalır gerimizde, olur dün.

Bir debdebenin zemini mi bu yoksa bir görev mi
İnsanların belki de en çok sorguladığı sorudur bu
Tam da bu noktadan alıyor tüm hakikat ivmesini
Hayat dediğimiz geminin tercihlerimizdir dümeni.

Sayıltılar ve vesveselerle harcanamaz zamanın zerresi
Bir tekrarı olmayacak sahnede bu kaçıncı perde ki?
O zaman en derininden bir dokunuş olsun izlerimiz
Bu senaryonun kalemi olmaya varız, siz ne dersiniz?

İlhama var mı gerek tutunmak için bir mesnede
Hatırası ne çok olmuş çocukluktan miskete, bisiklete
Önümüzde yayılıp gider türlü yollar seçmelidir birini
Tercihlerimizle can bulacak bu öykünün çok gizemi.

Varlığımız bir hediye olması gerekir türlü de gaye
Şikâyetler anlamsızdır, yüz güldürmez sızlanmalar
Mademki geldik; akıl, duygu, yürek durmamalı kafeste
Yaşanmalı, yaşatmalıdır tüm gayretle son nefese.

Oğuzhan KÜLTE