Kelimeler öyle bir harmanlanmış ki, her bir dizede bir ömür var, bir çağ var. Şiir, gözlerimize adeta bir yolculuk vaat ediyor; gözlerin, kirpiklerin, kırılgan bir rüzgârın fısıldadığı, geçmişin ve geleceğin sınırlarında salınan bir hayalin derinliklerine doğru çekiyor bizi. Bu satırlarda insanın ruhunu okşayan, zamanın ve mekânın ötesine geçen bir iz bırakıyorsunuz. Vişne moru, zeytin dalı, çocukluk, toprak ve rüzgâr; her şey bir bütün olarak insanın kalbine dokunuyor. Her kelime, her imge bir anlam patlaması yaratıyor; sanki her şey anı anı bozan bir sırrı açığa çıkarıyor. Aşkın, doğanın, insanın içsel yolculuğunun sembollerinden örülen bu şiir, bir gerçeği hatırlatıyor: Ruhun yola çıktığı her adımda kendini yeniden bulduğunu. Gözlerime açtığınız ufuklar için teşekkür ederim.

Şiirinizdeki metaforlar ve doğa betimlemeleri, insanın duygusal varlığını ve hayal gücünü ne kadar derinden etkileyebileceğini gösteriyor. Gerçekten içten, zarif ve derin bir yazı. Kaleminize sağlık!

Şiir mavilenmeli bence, şimdi yeşil gerçi
Şiirde o duruş ve içerik var