bazen bir kuşun kanadındaki rüzgar,
bir şehir sarar.
ve zaman, bir kuşun kanat çırpışında, bir adım kadar yakın, ama bir o kadar uzak olur
her bir saniyesi bir yıldızın kaydı gibi tozla birleşir. Ş

şehrin bir yerindeki köşesi
onun yolu, onun çatlağı, onun bir başka hayaline ait olur.

kuş tozları
serpildiği her yere kendi sırrından bir iz bırakır. o izler ki, sabah güneşiyle yıkanan hatıraların renginde, geceyle birlikte gelişmeye başlar. onun fırtınası, hüznü, suskunluğu, bir kuşun rüzgarla taşıdığı öykülerle birleşir sonra.

kuşların varlığı bir sığınaktır.
her bir tüy, bir toz zerresi gibi yavaşça düşer, fakat kaybolan hiçbir şeyin sonu gelmez. zaman, kuşun kanadında çırpınırken, her bir saniye bir ömre dönüşür.

sonra, bir hüzün, bir umut, bir gülüş gibi kaybolur. geriye de sadece ondan hatıra yalnızca bir kuş tozu kalır.

her şeyin sonunda,
tüylerin kırıntılarında gizli bir şarkı vardır.
her zerresi bir yola çıkmış, unutulmuş bir hayalin tuvalidir.

bu şiirin ruhundan hareketle
şiir, gölge ve ışığın birbirine karıştığı, zamanın durduğu bir yer,

yalnızlığın soğuk nefesinin şehrin ıssız sokaklarına üflendiği bir an,

unutulmuş bahçelerin gri sabahlarında solgun hatıra kelebeklerinin uçuştuğu bir mevsim,

aynalı gökte güvercinlerin rüya kırdığı, zamanın lacivert düşüncelerle aktığı bir takvim oluğu,

kırık dökük hayallerin hırıltılı rüzgârla onarıldığı, sesin kanatlandığı bir yuva,

içte büyüyen suskunluğun buzul nefesinin, ruhun derinliklerinde uçurum çığlığına dönüştüğü bir yol,

alevi sürçen bir fenerin intihar rüzgarına kapıldığı,
göçün pencereleri vurduğu saatler olarak vitrindeki yerini alıyor.

eyvallah o vakit he mi :)