1
Yorum
10
Beğeni
5,0
Puan
256
Okunma
OBLAMOV
Zamanın kıvrımlarında bir adaydı düşünceleri.
Sisli bir şelaleydi adeta usulca akan.
Kayboluşun dingin melodisi, yavaşça çalarken,
Hayatın telaşı, yankılanan bir çan misali.
İstekleri, solgun birer yaprak,
Eylemsizliği ise, ruhunun sığınağı,
Kıpırdamak, bir dağın zirvesine tırmanmaktan beter,
Aşksa bir anlık parıltı uykulu gözlerinde.
Korku, gölge gibi peşinde onun.
Alışkanlıksa ruhunun paslı zinciri,
Varoluşunun sebebi kaçış,
Divanında kıvrılır, yalnız, bir gölge gibi,
Zamanın ötesinde bir düş,
Kayboluşun içinde bir varoluştu Oblamov.
Uyurgezer bir ruh, düşüncenin akışında,
Tembelliğin derinliklerinde bir yolculukta.
Hayatın kenarında bir seyirci,
Varoluşun gizemini çözmeye çalışan bir bilmeceydi belki..
Hayat verdi ona Gonçarov..
5.0
100% (1)
Cevap Yaz