Ezgin duruşumuz var, oysa dimdik kaldık tüm acılara
Gözlerime çekilen mil, geçmişten kalan yara
Ne sabrımız ne de metanetimiz var dayanmaya
Tarifi yok açılmış boşluğun, sen mi olacaksın deva?
Sinirden gerilen kaslar, hüzünlü bakışlar
Kimsesiz kalan duygular arkasında kahırlar
Dertle yanan naçar zamanlar
Hep umut besledik sevdaya
Ancak kısmet değilmiş diye geçtik, dönüştük enkaza
Ezkaza denk geldiğimiz hislerin hazırlıksız yakalanmasının ardında, devasa ezalar
Bir gün senin için de okunacak sela var
Adaletsizliğin resmi dört sabi sübyan
Günlerce mezarında yatsan, geri gelmez hayatta
Yıllarca tutulan yaslar, bir bayram sabahı, hatırlanır ölüler, şenlenir mezarlar
Ruhumda söze dökemeyeceğim bir yokluk sanki Kalu Belâ’dan
Şahitlik ettik, kanıtı arafta
Biz bilmiyorduk diyip kalkışamazsın inkara
Kadere küsülmez, bir gün güler sana da
İlahi adalet tecelli bulur bir anda
Çaresizlik kalmayacak, yeter ki güvenin kırılmasın inanca