Cehennemi gördük Kartalkaya’da!
Devletin çarşafa, dolanmış pâyi…
Bizden selam edin, kurultaya da!
Yurtta geçen her gün, yaşamdan zayi…

Yetkisinden kaçıyor tüm yetkili!
Halk sahipsiz kalmış, öyle tepkili!
Nerde kaldı yurdun onca vekili;
Yurdum zorda, bitmiş olan sanayi…

Gün geçmiyor, olmasın bir felaket!
Ne günlere kaldı canım memleket!
Kısmet bitti, kalmadı hiç bereket!
Sanılmasın bunlar dar-ül bedayi…

Haber dinleyemez olduk nedense!
Naçar kaldık, tutmuyor hiç bedense!
Görevliler toptan yapıyor ense!
Halk içinde duyulan hep bu şayi…

Turizimden ders geçmedik besbelli!
O yok, bu yok ama erk kelli, felli!
Köylüm müflis, ilgilenen yalelli!
Halkım bitmiş, elinde sahte mayi…

Devletimi yalan kapmış, yürümüş!
İftiralar tüm yurdumu bürümüş!
Türk örfünü devlet silip kürümüş!
Hala süren sanki fazla mesai…

Bilen var mı, sizce devlet nerede?
Yangında yok, sanki susuz derede!
Anayasa, durur Allah vere de;
Sanırım tüm bunlar adi vakayi…

…

Cehennemi gördük Kartalkaya’da!
Hala böyle ölüm var mı dünyada!
Erkin bir eli bal, bir eli yağda!
Aynen böyle olmadı mı hercai…

Karaman- 2025/02
Halil Şakir Taşçıoğlu

SÖZLÜK:

Pâyi: ayağı (tizi reftar olanın pâyi…)
Zayi: kayıp, yitik…
Şayi: yaygın söz veya haberler…
Mayi: sıvı, içki…
Vakayi: olaylar.
Dar-ül bedayi: güzel sanatlar…
Hercai: kararsız, gelgeç, vefasız…