"Gökyüzü aynı, keder aynı; bazı yaralar zamanla değil, hatıralarla derinleşir."

İnsan kaybolmuş bir çift bakışta,
Ve bir avuç gözyaşında…
Ellerden düşen her bir anıyla,
Belli ki unutulmuş çatlak bir bardakta.

Yeni bir söz bulmalı mı bu karanlıkta,
Yoksa susmalı mı aşka inat?
Belki de tek yapılacak şey,
Kendini suskunluğun kollarına bırakmak…
Bir yaprak misali dalından ayrılarak.

Bütün mevsimler saklanır içimde,
Baharlar da güz gibi yitirir rengini,
Sen dersen, hayat kaldığı yerden başlar,
Gidişat değişmez…
Gökyüzü aynı, keder aynı.

Zaman, soğuk bir taş gibi,
Elimizden kayıp gider usulca.
Kalbimizden sevgiye tamamlanmamış,
Bir yolculuğun hüznü geçer anlamsızlaşmış.

Hasretin kanadığında bir köşede,
Rüzgârla gelir eski kokun,
Hatırlatır bana,
Eşiğinde yarım kalan resimleri.
Gözlerim kapandığında,
Bildiğin acısı kalır geride dipdiri.

Ne bir ışık daha parlar uzaklardan,
Ne de bir ses yankılanır boş sokaklardan.
Gökyüzü aynı, keder aynı.
Ve aramızda hep zaruri bir düş,
Adını unutamadığımız bir gülüş.

“Gülüşler bırakır mı bizi?” diye sorar aklım.
Yaralarımızı sarar mı sahiden o üç beş aldanış?
Biliriz, bilmeliyiz,
Gizlediğim bir şey yok.
Gökyüzü aynı, keder aynı…
Bir gün kapımızı çalacak ölüm aynı.

Şimdi gidiyorum sessizce,
Ayak izlerim suya yazılı.
Gitmek bir son mudur, bir kabul mü?
Yine de bil ki,
Aynı gökyüzünün altındayız,
Ve aynı kederle yürüyoruz…
Biraz yalnız,
Biraz eksik...

Halil Kumcu
6 Şubat 2025 / Ankara /Perşembe