“Elvedalar suskun, hatıralar yaralıdır; zaman unutturmaz, sadece sabretmeyi öğretir.”

Bir dalga misali vurur yüzüme,
Camdaki resminde hatıram kanar.
Sazın telinde yankılanır nağme,
Her çalan şarkıda hatıram kanar

Rüzgârla fısıldar karşıki dağlar,
Gökyüzü seninle bir renkli diyar.
Varlığında hep gül açar tüm kırlar,
Gonca bir gülüşte hatıram kanar.

Mazinin yüküyle doldursa arzı,
Öksüz kalır geriye kara yazı.
Yetmez tebessüm, kalpte ince sızı,
Uğruna sürgünde hatıram kanar.

Âlemde yer etmiş en derin izden,
Her mevsim sesindir çiçekle dönen.
Kışın bile bahar kokarsın ilk sen,
Hasretinden her gün hatıram kanar.

Yıldızlar sönerken, gece biterken,
Gözyaşı yanakta dilsiz gülerken,
Adın dudaklarda hece heceyken,
Bin ahla savrulan hatıram kanar.

Düşer hayale devrik bir dokunuş,
Nefes ıssız bir yokluğa hapsolmuş,
Zamana direnen düşler unutmuş,
Sessiz çığlıklarda hatıram kanar.

Aylar oldu yaram kabuk bağlamaz,
Tekrar kavuşmaz ellerim bağlanmaz,
Her satırda özlem içime sığmaz,
Suskun bir cümlende hatıram kanar.

Güz gelir hüznümle, dökülür yaprak,
Her bir sarı sayfa eski bir durak.
Bahane avutur, mendilim ıslak,
Solgun bir vedada hatıram kanar.

Kumcuoğlu der: "Sevda bir emanet,
Yürekte taşınan yağız bir gurbet,
Sözlerden öteye geçer nihayet,
Aşkın kör göğsünde hatıram kanar."

Halil Kumcu
10 Şubat 2025 / Pazartesi / Ankara