Dersen ki gecenin üçünde uyandım
egom der ki ben de, ben de
fakat yutkunurum,öylece kalırım
söz söyleme hakkı elbet sende...

Ben neyim ki konuşayım
iki lafım birbirine dargın
mümkün mü, senle yarışayım
yıllardır yılgınım, yılgın...

Şuramda bir rahatsızlık var desen
aynısından bende de var diyemem
içimden bir ses yükselir boğazıma
sustururum o sesi, dinleyemem...

Sen nasılsın dediğinde
iyiyim deyip geçerim
kelimeler düğümlenir dilime
suskunluğumu içerim...

Başrolünde olamadım
hayatımın hiçbir yerinde
figüran rolü giydirilmiş üzerime
arzularım saplanmış en derine...

Gülü koklarken dikeni battı kalbime
bu acıdan çok fazla şey öğrendim
konuştuğum vakit ne geçti ki elime
dönüp kendi kendime teselli verdim...

Herkes kendinden pek çokça bahseder
söylesem onlara ben de, ben de
nasıl olsa nasibim olmaz ki güller
ellerimi parçalar uzatılan dikenler...

Dersen ki ben, benim, bana, benden
payıma susmak düşer, ne gelir elden
kim bilir belki de, zamanın ötesinde
diyebilirim bir gün ben de, ben de, ben de!..


Gülhan Çeliktaş