Bir düşün hayatını,

Hep gurbet, hep hasret...

Ömür dediğin, bir gün biter elbet.

Omuzlar üzerinde tahta ata binmeden,

Otur bir banka usulca,

Seyret dalgaları, dinle rüzgârı;

Gökyüzünde süzülen kuşlar,

"Ne güzel, ne güzel"...

"Keyfini çıkar Selma", şu kısacık ânın,

Dedim: "Hayatı öğrendim.
"
Ama gördüm ki sandıklarım,

Koca bir yanılgıymış meğer.

Velhasıl, noksanlık (gaflet) , başa dert...
Kimler geldi, kimler geçti,

Şu fani dünyanın izlerinden?

Nelerin sahibi oldun,

Ve neleri kaybettin?
Sağlığın yerinde mi?

Ekmek kokusu sızıyor mu ocağından?

Başını sokacak bir çatın var mı?

O halde şükret!
Hamd et, zikret!
Erenlerin dergâhına çağrıldığında ben,

Ben bilmem, zikrini et...


İnsan kendini bilmeli,
Haddini bilmeli.

Küçük mutluluklar biriktirmeli,

Hayaller kurmalı...

Ve sokaktan geçenlere,

Bir tebessüm, merhaba hediye etmeli.
Bir düşün:

Sevdiklerinden kimler geldi, geçti?

Kimler ne hayallerle savaşıp barıştı?

Kimler ağladı, kimler güldü?

Zamanı geldiğinde, güzel insanlar,

Güzel atlara binip gittiler...
Ama sen,

Hiç gitmeyecek gibisin, değil mi?

Külli nefsin zaikatul mevt...

Her nefis ölümü tadacaktır!.