Uzun bir gecenin ardından
İşte buradayım yine
Ucu yırtık bir kağıt var önümde
Zaten kelimeler mürekkep gibi damlıyor içime
Ne kadar mutluluğu anlatmak istesem de
Kapkara bulutlar toplanıyor yine üzerime
Sonrası hep tufan
Sonrası hep isyan

Zaten küçük çocuklar çiziyormuş mutluluğu resimlerinde
İki dağın arasında parlayan güneş
Elma dolu bir ağaç
Bacası buram buram tüten bir ev
Elele tutuşmuş gülümseyen bir aile

Tek derdimiz büyümekken
Neden mutsuzlaşıyoruz büyüdükçe
Aslında çocukken bende çok üzüldüm
Uçurtmamın kağıttan kuyruğu her koptuğunda
Korkuyu bile iliklerime kadar hissettim
Öğretmenim tahtaya her kaldırdığında
Hatta çığlık çığlığa ağlamışım doğarken dünyaya
Bütün bunlar neden yetmedi ki insanlara

Gönül yarasının ne olduğunu bilseydim
Asla ağlamazdım dizlerim her kanadığında
Keşke saklambaç oynarken kaybolsaydım
Bu kadar sahte insanı tanıyacağıma

Annem mutluluk gökyüzünde uçan bir balon gibidir derdi
Boyu uzun olanlar dahamı kolay ulaşıyor mutluluklara
Ölüm toprağın altında kemik yığınıysa
Boyu kısa olanlar dahamı yakın toprağa
Peki ben neden kalıyorum hep ikisinin ortasında
Neden bu hayat benim için
Hep arafta
Hep arafta