Kim olduğumu bilmiyorum bu aralar.
Sanki ameliyat masasında kalmış bütün duygularım , umutlarım , yaşanmışlıklarim.
Terimi silerken hayallerimi de silmisler.
Neşterle derimi değil kalbimi kesmişler.
Duygularım tek tek damlamis yere kanım sanmislar.
Sonra nabzım hızlanmış bir an ölüyorum sanmislar.
Yaşamak için sebebim olmadığını nerden bilecekler?
Boşuna uğraşmasinlar , yapılan hiç bir müdahaleye cevap vermeyeceğim.
Zifir karanlik olacak her yer hiç ışık görmeyeceğim , zaten görsem de gitmicem
Doktor bey !
Bagirsana feryad figan !
Hastayı kaybettik.
Ölüm saatimi söyleme ama,
hiç bir vakte işlenmesin.
Hatta hiçbir evrakta adım bile geçmesin.
Soran olursa zamanın içinde kayboldu gitti dersin.
Ve öyle bir ört ki üzerimi,
hiç kimse görmesin.
Mezar yerimi sadece kimsesizler bilsin.
Söyleyin hocaya bana dua bile etmesin.
Neler olduğunu bir ben bir toprak bir de Allah bilsin...

E.K.