Kusura Bakma Kalbim

Kusura bakma kalbim,
yine kırdırdım seni.
Bir umutla çıktığın yolda
yine yanıldın, yine ben sustum.
Bir çift göz dedim,
belki bu kez anlar beni...
Oysa her şey aynıydı,
sadece yalanlar daha güzeldi bu defa.

Kusura bakma kalbim,
bile bile gittim o yola.
Adını umut koydum,
içine kırıklar doldurdum.
“Sever,” dedim, sevmedi.
“Kalır,” dedim, kalmadı.
Ben inanmak istedim,
sen uyardın, ben duymadım.

Kusura bakma kalbim,
sen hep doğruyu bildin.
Ama ben…
ben hep yanlışlarda huzur aradım.
Bir ses, bir dokunuş, bir tebessüm yetti bana
kendimi unutmama.
Oysa sen fısıldadın içimden:
“Bir daha yanarsak, külümüz bile kalmaz"

Kusura bakma kalbim,
senin gözyaşını ben kuruttum.
Sus dedim sana,
gurur dedim, sabır dedim…
Sabır da yordu seni,
gurur da acıttı,
ve sen de…
sen artık inanmıyorsun kimseye.

Kusura bakma kalbim,
yine kırdırdım seni.
Ama bu kez anladım
kimse seni benim kadar sevemez.
Kimse o kadar dayanamaz,
senin kadar affedemez.

Artık kimseye değil,
sadece sana sözüm var:
Bir daha kandırmayacağım seni.
Bir daha susturmayacağım.
Ve bir daha…
hiç kimseye kırdırmayacağım