Ne tükeniyor gidilen yol ne de veriyor aman
Geriye dönüp baktığımda geçmiş onlarca yıl
Her andan karelerde belki yoktur izimiz
Yine de yabancı değil ezgiler, hoş geliyor kulağa
Bilirim bu duyguları, yankılanır sedası çokça uzağa.

Kiminde vermişiz molayı ve hem de uzunca
Bir bakmışız ki ne başı görünür yolun ne de sonu
Dönebilmek yok olasılıkça asla gerilere, ne yazık
Haydi yeniden başlayalım deriz yürümeye
Dökülür dilden türküler, biter yavaştan gün
Bir küçük adıma başlamıştı yol, sanki daha dün.

Karıştı aynadaki görüntü, örtüşmez oldu bizle
Ne bakan benzetiyor onu ne de resimdeki özne
Gür ve simsiyah saçlar neredeler, dimdik bakış
Bir heybeti varmış gençliğin, tükenmezlikmiş
Ve gelmişiz güne, çokça birikmiş eski takvimden
Alkışlar da var, hüzünler de esiyorlar maziden.

Bazen sadece bakarak gidilmiş, dizler dinlenir
Bir pencerenin köşesinden neler neler izlenir
Yahut izleri derin anıları saklar zihnimiz
Her of çektikçe türlü duygulardan nasıl da beslenir.

Birinde tığ gibi vücutlarla sanki caka satılmış
Dünyaları yerinden oynatan adamlardan
Koşmaktan, zıplamaktan, asla usanılmamış
Lirikmiş türküler, katarlarmış coşkuyu delice
Makamları değişmiş onların, hüzne yankılanmış.

Ne olursa olsun bir yerinde değişmeyenleri de var
Nakarat tabirinden şeyler bunlar, gönlü oyalar
Adını bırakmış gerisinde sayısız kahramanlıklar
Bir zamanlar diye başlamış bu öykü bir yerlerde
Elbette bitimsiz de değiller, son perde türküler de.

Bir hicranı çağrıştırıyor öyle güzel melodiler
Ver ediyor deli gönle duygular notaların peşinde
Yaşın yediymiş yahut yetmiş fark etmiyor tesiri
İçten geliyor sesler, terk etmiyor da asla
Hayat masalıdır bu her sayfası pek gizemli
Anlamını da hep buluyor, dem dem türkünün esiri.

Kimini hatırladık türküsünde, doldu gözler
Kiminde bu durum ibretlik, kocaman sözler
Bizden de bulacak elbet yankısını gelince anı
O vakit, türkülerin de ifşa olacak hasat zamanı.

Oğuzhan KÜLTE