Gül ile Bülbül

Ne de güzel sözcüktür benzeri bile yoktur,
Gözünde-gönlünde açan nazlı bir çiçektir
Yürekte filizlenir boy verir kokusuyla
Mest eder kokusuyla ruhun cilası güldür

Sevgilinin sesidir resmidir gül çiçeği
Hayalini süsler aşığın güle maşuku
Bülbüle ilham verirmiş güller ve dikenler
Nazlıca boyun büker bülbül görmezse gülü

Evrensel sevginin dilidir gülüşüdür gül
Şiirler yazdırıyor bülbülüyle rengiyle
Âşıklar ilham alır gülistana girince
Bülbülün ötmesi mest eder gülü aşığı

Ozanların tellerinde ses olur bülbüle
Âşıkların yüreğinde can bulur gülünden
Yıldız olur göz kırpar maşukunun gözüne
Ferhat’a dağ deldiren Şirin’in adı güldür

Bülbülün dilinde aşkı anlatır hoyratça
Rüzgâra yağmura inat şen-şakrakça öter
Konmuştur gülün dalına bestesini çalar
Misk-i amberiyle rengiyle adıdır aşkın

Hasretin adına demişler ki bu gülümdür
Al gülüm dediğinde insanlara gülümse
Menfaati yoktur ne gülünde ne renginde
Bir başka kokar ki dil rubanın teninde gül

Ver gülüm deriz ya işte insana biraz gül
Donmasın gülümüz menfaatin ayazında
Kar düşse de başına ayaz çarpsa da gülün
Bülbülünü bekleyen nazlı bir çiçektir gül

Sevgilinin yanağında açan çiçektir gül
Gülüşün gülistana döner çehresi nazı
İki sevda bir olur aşkın alev renginde
Saflığın, güzelliğin ve aşkın rengidir gül