Sen nasıl bir sevdasın ki,
Her nefes alışımda adını fısıldıyor rüzgar,
Gecenin en koyu yalnızlığında bile
Kalbimin harcına seni karıyor yıldızlar.

Ne zaman unutmaya yeltensem,
Hatıran bir sızı gibi saplanıyor içime.
Adını söylemek yasakmış gibi,
Dilimin ucunda tutuyorum seni;
Ama içimden atamıyorum,
Bilmiyorum neden.

Sen bir bahar dalı mısın,
Yoksa solgun bir sonbahar yaprağı mı?
Her mevsim başka bir renkte görünüyorsun bana.
Gözlerin, uzak bir denizin çağrısı gibi,
Bakışlarınsa sanki o denizde kaybolan bir gemi.

Kaç kez sustum,
Kaç kez başladım içimdeki yangını söndürmeye,
Ama her seferinde kül olup
Yine sana savruluyor bu yürek.
Her damla gözyaşı,
Bir veda değil,
Sana kavuşma umudu gibi dökülüyor yanaklarımdan.

Senin yokluğun,
Bir türlü kapanmayan bir yara gibi.
Dokundukça kanayan,
Sustukça sızlayan.
Kimselere anlatamıyorum seni,
Bir şiirin içine sakladım adını.
Ama şiir de yetmiyor,
Kelime kelime eksiliyorsun elimden.

Sen nasıl bir sevdasın ki,
Her sabah adınla başlıyor,
Her gece adınla bitiyor günlerim.
Bir gölge gibi peşimde,
Bir şarkı gibi kulağımda,
Bir dua gibi dudaklarımda dolanıyorsun.

Belki de sen,
Yalnızca bir düşsün,
Ama ben o düşte kayboldum.
Ne dönmek mümkün şimdi,
Ne de vazgeçmek senden.

Ey sevdanın en derin yarası,
Sana gelmek için yollar arıyorum hâlâ.
Belki bir gün,
Adını haykırarak boğarım bu sessizliği,
Belki de o gün gelmez hiç…
Ama bil ki,
Sen bu yüreğin yazgısısın,
Ben ise yalnızca bir kulun;
Sana yazılmış,
Seni yazan…
RAMAZAN ACAR