"Unutmak zamanın işi, sevmek ise yüreğin... Ama bazen yürek, zamanı durduracak kadar sever."

Unuttun mu beni?
Her sabahı,
Senden gelen umut dolu,
O mektupları.

Hiç tutmadı mı ellerin?
Hiç üşümedi mi tenin?
O eski gülüşler nerede?
O sözler, o hayal, o sitemler.

Sahi, bir an olsun durup da,
Hatırladın mı sesimi?
Ya da bir düğme gibi süzülen,
O gözlerimi.

Dolaşıyorum bomboş sokaklarda,
Hani görsen, kaybolmuş bir çocuk gibiyim adeta.
Ne yaparsam yapayım, sen yoksun.
Kabul ettim, bir daha görülmeyecek bir rüya gibisin hatta.

Ey aşk, kalbimdeki yara,
Senin izlerinle dolu her bakışım hâlâ.
Affet beni, dön gel yeniden,
Son bir defa tut ellerimden.

Sanki bir şarkıda yaşıyorum,
Seninle dolu her düşün kölesiyim.
Ama artık farkındayım:
Belki de sensizliğin gerçeğiyim...

Unuttun mu beni?
O baharı,
Birlikte koştuğumuz rüzgârı,
O güldüğün anı, en saf hâliyle aşkı.

Hiç dokunmadı mı kalbine,
Hatıramızın izi?
Hiç ağlatmadı mı seni,
Sessizliğimin sesi?

Ben yapayalnız bekliyorum,
Sonsuzluğa düşmüş bir gölge gibi...
Hani belki bir gün döner diye,
O yitik sevda gibi.

Ey aşk, yüreğimin kanayan yakası,
Dönüşün yoksa söyle bana alınyazısı.
Ne kaldıysa benden sana yadigâr,
Senindir her an, her nefes, her heves.

Ben aynı yerdeyim,
Zamanın ötesinde,
Sonsuz bir boşlukta gezinirken,
Ayağının sesinde.

Unuttun mu beni?
Eğer silindiysen benden,
Son sözüm şu olsun:
Sevdim seni, her şeyden çok, ölümden bile önce...

Halil Kumcu
19 Aralık 2024 / Perşembe / Ankara