"Rıhtım, vedaların suskun şahidi; umutla bekleyenlerin sessiz yoldaşıdır."

Rüzgârlar dolanırken yelkenin kıvrımına,
Bir sır gibi süzülür ufkun aralığına.

Ardında ıssız bir sahil, silik yüzler kalır,
Gökyüzü mavi olsa da içte bir sis ağrır.

Her bakışta yitirilmiş anılar canlanır,
Gemi durmaz ki, yüklü enkazla uzaklaşır.

Artık demir almak günü gelmişse gönülden,
Bu sefer yazgılı, kopar bağlar bir düğümden.

Ne bir veda çığlığı, ne bir gözyaşı düşer;
Limanda solgun yüzler, aciz dualar eder.

Sadece dalgaların sesi cana erişir.
Kimse bilmez, o gemi nereye sürüklenir.

Belki bir bahar ülkesinde ararcasına,
Belki hiç varılmayan hayal duraklarına.

Deniz, koynunda saklar tüm sır dolu masalı;
Ne giden konuşur ne geri kalan hasılı.

Her bir sefer başka bir düş, başka bir hülyadır,
Her düş bir umudu, bir sessizliği çağırır.

Ufuklarda kaybolurken ağır ağır gemi,
Geride bırakır bir yarayı, bir sitemi.

O yolculuk, bilinmeze yazgılıdır böyle;
Kalpler, beklemeyle tükenir gece gündüzle.

Ne bir teselli bulunur, ne de bir avuntu;
Zaman silemez bu bekleyişin kuytusunu.

O gemi dönmeyecek, bunu bilir her felek;
Ama yine de bakar durur, sızlarken yürek.

Kalanlar için her gün birer kara yas olur;
Gözden dökülen yaş, denize karışır, kurur.

Bu rıhtım, nice gemi yolcu etti zamandan;
Nice göz yaşardı firaka dalıp aldanan.

Her dalga bin bir hüzün, her meltem derin bir ah;
Gönül şen bir hatıraya sarılır her sabah.

Ne gemiler ne ayrılık biter bu sahilde;
Her vedada yeniden başlar bir aşk döngüde.

Kim bilir kaç kez daha aynı acı yaşanır,
Kırılmış kaç gönülde, kaç sevda yarım kalır?

Bu rıhtım, ayrılığın ebedî tanığıdır;
Gönüller özlemin kor yakıcı ağıtıdır.

Yıllar akar rıhtımda, hatıralar solarken;
Bir zamanlar sevdalı kalpler umut taşırken.

Ne giden döner geri, ne kalan bulur huzur;
Her ilk aşk bir vedanın eşiğinde son bulur.

Halil Kumcu
12 Aralık 2024 / Perşembe / Ankara