"Sevda, unutulmaz bir yankıdır; söyleyemediğin her kelime, kalbinde ölümsüz bir türkü olur."

Ben seni sevdim, sevdim, bak işte.
Kalıp gibi duruyor hatıralar.
Ne zaman dönüp baksam geçmişime,
Seni görüyorum, eski yaralar.

Ben seni sevdim, sevdim, hem de.
Tüm yalanlara rağmen, tüm kırıklara.
Kandırmış olsan da yokmuş gibi,
İnandım bir masalın satırlarına.

Ben seni sevdim, sevdim elbette.
Sevda buysa, ben tam ortasındaydım.
Sen benim içimdeki kuytu bahçe,
Ben o bahçede kışa meydandım.

Ben seni sevdim, çok sevdim, ya sen?
Beni hangi anlarda andın, kim bilir?
Belki de hiç sevmedin; olsun, yine de,
Sevdanda yalnızlık en güzel şiir.

Ben seni sevdim, sevdim, hem çok.
Hâlâ büyüyor içimde sessizce.
Sen sormasan bile, söylerim yine:
"Ben seni sevdim mi? Sevdim, hem de hece hece."

Ben seni sevdim, sevdim, ta içimden.
Kelimeler yetmez bu yangınıma.
Suskunluğumda bile vardı adın,
Ellerin sızardı kanayan rüyama.

Ben seni sevdim, sevdim, her anda.
Gözlerinde durdu sonsuz bir dünya.
Gitmiş olsan bile hâlâ buradasın,
Bir hayalin en güzel noktasında.

Ben seni sevdim, sevdim, usulca.
Geceye fısıldar gibi, bir sır gibi.
Yüreğime kazınmış her fotoğrafında,
Sana vardım, sana döndüm bir seher gibi.

Ben seni sevdim, sevdim, tarifsiz.
Ne sözcük yeter buna, ne de bir bakış.
Sana her vardığımda biraz eksildim,
Eksildikçe daha çok sevdim, alış.

Ben seni sevdim, sevdim, valla.
Şimdi sor, adımı unutmuş olsan bile,
Benim cevabım hep aynı olacak:
"Sevdim seni, sevdim, ölürcesine."

Halil Kumcu
12 Aralık 2024 / Perşembe / Ankara