Başımda esiyor asi bir rüzgâr,
Zulme boyun eğen dilsiz şeytandır.
Gönlümde kor tutar, yanar da yanar,
Zulme boyun eğen dilsiz şeytandır.

Zaman olmuş karla karışık bahar,
Dağ başında duman, ovada rüzgâr.
Halil’im alnına yazılmış karar,
Zulme boyun eğen dilsiz şeytandır.

Kurşun yağmur oldu, üstüme yağdı,
Dost bildiğim eller canımı aldı.
Yaralı turnalar katarı sardı.
Zulme boyun eğen dilsiz şeytandır.

Yüreğimde sönmez iman ocağı,
Tükenmez sevdanın kara ilacı.
Toprakta bitse de son nefes bağı,
Zulme boyun eğen dilsiz şeytandır.

Yedi dağ aşarken kurdular pusu,
Vuruldum düşerken, öptüm toprağı.
Sarsıldı göklerin tunçtan otağı,
Zulme boyun eğen dilsiz şeytandır.

Kahpe devran döndü, selamı kesti,
Yârimin saçında ak güller esti.
Gönlümü ateşin közleri deşti,
Zulme boyun eğen dilsiz şeytandır.

Bir mezar kazılmış, kervanı dizi,
İçinde yankılanır son bir sözü.
Yazın da bilsinler yiğidin izi,
Zulme boyun eğen dilsiz şeytandır.

Bir fırtına koptu, taş taşa küstü,
Halil’im hatıran yollara düştü.
Kılıcın pas tuttu, kalbin eğleşti,
Zulme boyun eğen dilsiz şeytandır.

Şimdi her baharda açar o gülüm,
Anlatır kanadı yaralı dilim.
Destanlar söylerken anar her elim,
Zulme boyun eğen dilsiz şeytandır.

Adalet yolunda yürür Halilî,
Zulme karşı durur, eğilmez beli.
Hakk’ın adıyla der, sözü delili:
Zulme boyun eğen dilsiz şeytandır.

Halil Kumcu

Şiirden geriye kalan satırlar:

“Sessiz kalan kalp, zalimin ekmeğine yağ sürer.”
“Göğsünü siper etmeden özgürlük kazanılmaz.”
“Yürek yanmadan, hakikat ateşi söndürülmez.”

10 Ekim 2025 / Cuma / Bartın