Bacamda tüter köz duman,
Yüreğim kan ağlar, ömrüm.
Yarama yok deva yârdan,
Zamansız tükendi ömrüm.

Hayal peşinde koşarken,
Gözyaşımdır terk etmeyen.
Bir haber sal bana yâren,
Uzaklarda kalan ömrüm.

Dağ başında açan gülde,
Hayat böyle gide gide.
Adın yazar aşk dilinde,
Senden ayrılalı ömrüm.

Vuslatta var oldu özüm,
Her nefeste gönül sözüm.
Derman bulmaz artık dizim,
Üstüme gam çöker ömrüm.

Ulaşamam yıldızlara,
İçimde yanar bir çıra.
Kabir azap gibi zira,
Ocağıma yağdı ömrüm.

Deniz olsan sel olurum,
Ateş olsan kül olurum.
Dilek olsan dil olurum,
Bensiz güneş doğmaz ömrüm.

Gözlerinde doğar sabah,
Geçmez günler, yazık, günah.
Yüreğimden süzülür ah,
Bilemedi cahil ömrüm.

Kışına ben yaz da oldum,
Uğruna ben kul da oldum.
Sevdam ile toz da oldum,
Gitti, hiç de oldum ömrüm.

Halilî düşer yollara,
Tırmanır yüksek dağlara,
Başını vurur taşlara,
Arar seni garip ömrüm.

Halil Kumcu

Şiirden geriye kalan satırlar:

“Küllerime bakma, orada bir zamanlar adın yanardı.”
“Gam çöktü mü insanın üstüne, mevsim hep kıştır.”
“Yüreği yananın dili susar, gözyaşı konuşur.”
“Gözleri sabah olanın gecesi bitmez.”
“Ömrün en uzun yolculuğu, gidenin ardından susmaktır.”

7 Ekim 2025 / Salı / Ankara