Bir kuyu kazıyorum içimde,
Küreğimi yitirmişim,
Ellerimle , tırnaklarımla deşiyorum varlığımı.
İrkiliyorum,
Camları tırmalayan bir kedinin çığlığıyla.

İndikçe derinliklerime,
Çığlık atıyor bir çocuk,
Susturuluyor bir yudum suyla.

Biliyor musun,
aynalar da unutur bazen
kimin bakışını yansıttığını.
Ben unuttum,
Camın arkasında kim bekliyor beni?
Bir gölge mi ,
Yoksa bir hiç mi?

Bir kuyu kazıyorum içimde,
Küreğimi yitirmişim,
İrkiliyorum...

Bir yüz çiziyorum havaya,
Kağıtsız, kalemsiz.
Ama herkesin unuttuğu o eski yüze benziyor.
Ve tuhaf bir kadın geçiyor aklımdan:
Beli bükük bir şiir gibi,
Yarım, yırtık,
Bir sayfanın dip notu sanki.

Ellerimle sardığım geceleri,
Şimdi çöpe atıyorum.
Çünkü gece dediğin,
Bir kemik yığınıdır bazen,
Ve biz,
Onu kemiren rüzgârlarız.

Sonunda, kuyu tamamlanıyor.
Dipte su yok,
Suyun yankısı bana kalan.
Bir kadın ;
Kolları camdan, gölgesi yok.
Sadece bakıyor,
Bakıyor ve fısıldıyor:
"Boğulmak güzeldir,
Kendi yansımanda."