Canımın içi,
Sana yazarken kelimelerden bir deniz inşa ediyorum,
Her dalgasında sana dokunmak isteyen bir özlemle…
Sana “seni seviyorum” demek yetmezmiş gibi geliyor,
Çünkü bu üç kelime, hissettiklerimin yalnızca gölgesi,
Oysa içimde bir evren var,
Adını taşımaktan yorulmayan bir evren.

Bak sevgilim,
Her sabah gözlerini açtığında,
Seninle başlayan bir dünyanın yolcusu oluyorum.
Nefesin rüzgar oluyor bana,
Gülüşün güneş gibi aydınlatıyor her karanlığımı.
Ellerin… ellerin sevgilim,
Bana yalnızca bir el değil,
Bir yuva oluyor.
Düşlediğim her hayalin kapısını ellerinle açıyorum.

Sana nasıl anlatırım bilmem,
Sana olan sevgim bir kelime değil,
Bir mevsim gibi,
Baharın çiçek kokusu,
Kışın sıcacık bir soba,
Yazın o ilk deniz serinliği gibi,
Her anda, her yerde hissedilen bir şey.

Sen benim için sadece bir insan değilsin sevgilim,
Seninle öğrendim,
Bir bakışın ne kadar konuşabileceğini,
Bir suskunluğun ne kadar bağırabileceğini.
Gözlerine bakıp “Ben buradayım” diyorsun ya,
İşte o anda, hayatın kendisi oluyorsun bana.

Gözlerin sevgilim…
O gözler ki,
Bir ömre sığamayacak kadar hikaye anlatıyor bana.
Gece yıldızlarını kıskandırıyor,
Ve ben her baktığımda,
O derinlikte kaybolmayı diliyorum.

Seni seviyorum demek basit kalıyor.
Nasıl desem ki sana sevgilim?
“Sen benim en güzel şarkımsın” mı desem?
Yoksa “Sen benim cennetim, cehennemim, her şeyimsin” mi?
Belki de sadece “Sen benim sonsuzluğumsun” demeliyim.

Şimdi, bu mektubu okurken,
Hisset yüreğimin titreyen kelimelerini.
Senin adını her nefesimde saklıyorum.
Ve her nefes alışımda,
Seninle yeniden var oluyorum sevgilim.

Sana dair ne varsa,
Bir ömre yetmeyecek kadar büyük.
Ve ben, her an seni daha çok sevmeye yazgılıyım.
Her bakışında, her dokunuşunda,
Sana “Seni seviyorum” demenin başka yollarını arıyorum.

Ve işte,
Her kelimemle bir kez daha haykırıyorum sevgilim,
“Sana aşık olmak benim kaderim..
RAMAZAN ACAR