"Aydınlık sabahı düşün ve durgun karanlık geceyi"

al gözlerimi benden sevgilim
gözlerimi al
gördüğüm kendini gör
duy kendi sesini
kendini benim sesimle duy

sırf senin de sözlerin değdi diye
tüm kitapları
ve nefesin sonra , yazdıkların
herşeyi, bir hayat yığını gibi üstüme devirdim
sonra yıkımlar sonra yakımlar
ve kıyım tüm o yılların altında
gözlerime bakıp başka bir kadının sesiyle ruhuma "anladım" dedin
bunu o gece yarısı yüzümün yarasını görmeden söyledin.

bu söz üzerineydi karın yağışı
bu aynı ve kaçıncı kez adımlayış sırtını
bu ölümüm sevgilim teşrinlerinde
hava çivi ,dönük yüzün
hava meyletmiş bulut.
bozulan kaç yemin var şimdi
ilk elma
ilk taş
ve ilk vahiynin emri
düşün içinde düşsün içine düşlerin
çünkü ruhunda karanlığı sözlerin
sözlerim nehirleşerek akacak sana.

dudaklarımın arasında bir aşıklar kahvesi acıdı
zaman boşlukla doldurdu beni
şimdi dokun şakaklarına sevgili ,avuç çizgilerine sarıl
sonra bir ayet kadar keskin bir bıçakla ruhumu deşerek kurtar.
ilk kez bir kaç damla güz gözlerinden ve titreyiş rabbin söylediklerinden

tüm korkularımı atıp o an
sesinde gömülmeye and içtim.
gövdem yaralı karanfiller mezarlığı ve unutulmak için, herşeye
bir karanfil ,sarı bir bahar başlangıcı yahut bir karınca,
ki sen daha ve sürekli lirik,ben daima pejmürde ve esved
işte ayın yüzü ve kolları, kucaklayacak beni gögsünden düşerken
oturduğum boşluk/ta seni ve yalnız senin için bir düş
yeniden doğurmak için şehrimde seni
sabrımı toparlayıp zindanlarımdan, bekledim.
yokluk, bir bekleyişti.
ademin zamanı bekleyişi gibi bir bekleyiş,
unutulmak ve sonra hep hatırlamak için
sıralı kış ve tarih .
vaz mı geçtim ?

bak!karıncalar orda işte,
orada baharın çiçekleri
zamanın sonunda sesin ve ölüm/üm
soğuk çıplak ve çığlık aynada
ruhun yüzüne benzemiyor hala
Re, Fa♯, ve La
sertçe bas tuşlara
ve artık suyun yüzündeki intiharını
görebilirsin sevgilim