Yaralarıma dokundukça titredi kelimeler,
İçime sızdı usulca, sesin gibi,
Bir yaz akşamında fısıldar gibi,
Hafif bir esinti, içli bir sızı…
Ve sen, yara üstüne yara gibi,
Her bir adımında canımı yakan.

Sana yar olmaya çalıştım, sevgili,
Ama sen bana yara oldun…
Açıldıkça açılan, kanadıkça büyüyen,
Bir türlü kapanmayan, iz bırakan,
Geceleri uykusuz bırakan bir acı gibi.

Kaç gece geçirdim böyle, eksik, yarım?
Sen benden gittikçe ben kendime kaldım,
Ben kendime her sarıldığımda,
Sendeki boşluğumla savruldum.
Öğrendim zamanla;
Sevda her zaman kavuşmak değilmiş,
Bazen sadece kanayan bir izmiş.

Bir uçurum kenarından bakmak gibi gözlerine,
Bir umman misali derin, ama uzak,
Ne kadar uzansam da dokunamadığım,
Ne kadar seslensem de suskun kaldığım…
Seni sevmek biraz da kendime yenilmekmiş,
Kendi yaralarımda seni bulmakmış aslında.

Şimdi ellerim boş, ama yüreğim dolu,
İçinde kanayan sen, acıyan ben,
Kapanmamış sayfalar, yarım kalmış cümleler,
Özleminle titreyen her bir hece…
Belki de sevda; tamamlansın diye değil,
Böyle eksik kalsın diye var, sevgili.

Sen gittin, ama ben kaldım burada,
Bir yarım, bir yaralı,
Kendimi toplarken her parçada,
Seni hatırlamak, seni yaşamak…
Her defasında acı olsa da,
Yine de senden bir iz taşıyarak.

Biliyorum artık,
Sen her adımda bende kanayan bir yara,
Ben her adımda sana koşan bir deli…
Seninle tamamlanmadım belki,
Ama seninle yanıp seninle solmadım,
Sadece sende yarım kalmayı öğrendim.

Belki bu sevda bir ömür sürecek,
Kapanmaz bu yara, dinmez bu sızı,
Ama bil ki, sevgili,
Sana yar olmaya çalışırken,
Sana kalmaya çalışırken,
Ben kendi yangınımda, kendimi buldum.
Ben sana yar olmaya çalıştıkça,
Sen bana yara oldun...
RAMAZAN ACAR