Toprağın sözü gece sofrası
Asya ağla dedi selda
Bulutlar yudumladı bağdaşlara erenler
Koştu yayan kuşlar yağmurlara
Küsmedi kanatlarını
İnsana pay eden papatya
İhtimaldir, ölümdür
Varılmaz ne suya ne toprağa
Ölüpte dirilmektir
Bir yalnız seccadenin alın koyulan huzuruna
Göğe uzanan kollarında
Cesedinden boyun kıran dervişin
Gidipte gelmemek kalan ömür
Beninden çok uzağa
Sevmek kendinden önce ötekini
Öteyi, sayısız aynının aynasına
Fark olan tek noktalık görüntüyü
Duvarı taşı, gözü yaşından
Yanağından, çölünde kaybolacakmış
Gibi düşüncesi yalnız taneyi
Kum olur, hiç olurmuşçasına sahile
Ayaz günlere ocakmış gibisi göğsünde
Sevdaymış gideni geleni
Bitmeden serabı dünya yolu,
Sancağını açmış say şimdiden en sevgili
Ol, sen de güneş ol ,o güne ol, varmadan
Yakmadan ışık siyah yüzleri
Gecedir, topraktır, sofradır nefesler sırası
Anlatır durur olanı






Ş