“Berlin’de hâkimler var!”
Brecht’e de atfedilen ve arkasında uzun bir hikâyesi olan bir özdeyiş.
Anlamı açık: mutlak gücün keyfiliğine, zulmüne, zorbalığına karşı bıkmadan, yılmadan girişilen ve ümit kesilmeyen bir adalet arayışı.
Kerim Han başkanlığındaki Uluslararası Ceza Mahkemesi’nin (UCM), İsrail Başbakanı Netanyahu ile eski savunma bakanı Yoav Gallant hakkında “savaş suçları” ve “insanlığa karşı işlenen suçlar” kapsamında aldığı tutuklama kararı, insanlığın sustuğu, unutulduğu bu zamanlarda bile adalete olan inancın hepten yitirilmediğini gösteriyor.
İtalya’nın en saygın siyasi düşünürlerinden, ünlü hukukçu Luigi Ferrajoli bu bağlamda şöyle söylüyor:
“UCM kararı hâlâ uluslararası hukuk diye bir şeyin olduğunu ve de Lahey’de yargıçların bulunduğunu, kontrolsüz gücün sınırları bulunduğunu kanıtlıyor. Bize Filistinlilerin insan olduğunu hatırlatıyor
*
1789 İnsan Hakları Beyannamesi’nin oysa tümüyle temel insan hakları ile güçler ayrılığı ilkelerine dayandığını belirtiyor.
Bu iki ana gövde yok edildiğinde, anayasaların ve anayasacılığın da anlamsızlaşacağına işaret ediyor.
“Hukukun üstünlüğünün” gitgide göz ardı edilmesiyle, yalnızca “düşman”, “biz-onlar” ölçüsünün baskın çıktığını, güçsüzlerin ezilmesine bu şekilde göz yumulduğunu vurguluyor.
UCM yargıçlarının ne kerte cesur bir karar aldıklarını, bu parametreler içinde değerlendirmek gerek.“ (Sayın yazar Ningün Cerrahoğlu’nun 24 Kasım Pazar günü Cumhuriyet Gazetesi’nde NİTENYAHU KARARI TURNUSOL OLDU adlı köşe yazısının baş ve son paragrafıdır. Yazının tümünü okumanızı öneririm.)