Adını bilmediğim birşeyler öldü içimde, cesetlerini arıyorum ama bulamıyorum.

Tek bir mezarda bile toplamaya razıyım içimdeki tüm ölenleri, yeter ki böyle darmadağınık, savruk bir halde saklanıp, en ücra köşelerde yüreğimi çürütmesinler.

Bu dağınıklık beni boğuyor.

Yardım et tanrım!
Senden bir mezar istiyorum.
Bana yardım et ki bulup defnedeyim o cenazelerin hepsini.
Söz veriyorum, hepsinin gassalı ben olup, onları yıkayıp, kefenleyip tüm katledilmiş duygularımın çenesini çatıp, hepsini tek bir mezara sığdıracagım.

Yardım et tanrım!
Benim sorumluluklarım var, devam etmek zorundayım. Sildim artık tüm dünyalıkları, onunla bir yastıkta kocamak, sevmek sevilmek istemiyorum. Burada mutlu olmak yalan oldu, bu yalana artık kanmak istemiyorum.

Ölüme gülümseyerek gitmeye niyet ettiğim her şeyin ipini çoktan kestim.
Ben; sırf beni boğmasınlar, güç bela aldığım dikenler ile sarılı nefesimden etmesinler diye, kursağımda asılı kalan tüm hayallerimi kustum.

Yardım et tanrım!
Sana söz veriyorum!
Bana verdiğin şu ömrü bu saatten sonra kimse için ziyan edip, harcamayacağım.
Bir daha kalbim ses eder ise, o sese sağır kalacağım.
Dile gelmeye niyetlenirse dilimi kendi ellerimle koparacağım.

Ayaklarım, karşıdan çiçekli görünen o lanet yola girmeye kalkışırsa baltalayacağım. Ellerim bir ele uzanmak isterse, onları da zincire vuracağım.

Lütfen yardım et tanrım!
Ben bu zor hayata devam etmek zorundayım.

17.10.2024 Hamdiye Osman/ Hadsiz Kalem