Her fiil oluştuğunda bir fail aranıyor.
Her suça bir suçlu...
Herkes birbirini suçluyor.
Siyasiler büroratları...
Onlar da ofislerindeki memurları suçluyorlar.

Sokakta bir dilenci görünce suçlarız.
Bir sokak çocuğu...
Bir tinerci görsek...
Lokanta camlarından bakan çocukları...
Yaptığı inşaatın malzemesinden çalan,
Neden ucuz sattığını sormadığımız
Mütehatti suçlarız.

Suçu altın tepsiye koymuşlar...
Kimse sahip çıkmamış.
Her sorulduğunda bencil olmadığımızı...
Her zaman iyi olduğumuzu...
Yalan söylerken bile yalan sevmediğimizi...
Sadakatın ne olduğunu bilmeden...
Sadakatsizliği suçlarız.
Bir insan suçlu aramadan evvel,
Kendini sorgulamalı.
Defalarca sorgulamalı hem de.

Eğer kendini temiz bulduysa suçlu aramalı.
İnsanlar bencil değilim derken bile,
Bencilliklerinin farkında değiller.
Adam sendecilik almış yürümüş.

Hiç bir çocuk doğarken kötü doğmaz.
Onların iyi veya kötü olmasına toplum sebeptir.
Yani bizler.
Her suça bir suçlu arayan...
Aslında en büyük suçlu olan...
Bizler!

Sevgisizlikle suçlarız bazılarını.
Sevmesini bilmediğini söyleriz kimi zaman.
Nedenini bilmeden hiç sormadan.
Kendimiz sevince yeterli sanırız.
Sevdiğimiz için sevildiğimizi sanırız.
Sormayız bile karşımızdakinin durumunu.
Bir de fedekarlıktan dem vururuz.

Dışarısı günlük güneşlik iken,
Kalın perdeleri çekip mum yakmaya benzer.
Gerçekleri görmek her zaman ürkütmüştür bizleri.
Acabalarla, keşkelerle geçer ömrümüz.
Hayıflanırız kaçırdığımız mutluluklardan.
Sanki bir daha geri gelecekmiş gibi.

Her olaya suçlu aramak kolay.
Birde evvela kendimizi sorguluyalım.
Ne dersiniz?
Haksız mıyım?

---------------------------------TURANİ 12/10/2008